Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
15 / 3 / 2020

Επικίνδυνο post. Μην το διαβάσεις. Μπορεί να παίξει με το μυαλό σου.

*

Τέτοια πανούκλα, γαμώτο, από τον Μαύρο Θάνατο έχει να πέσει... Ή, μάλλον, μια παρόμοια παράνοια.

Αλλά εγώ θα σας πω μια ιστορία από παλιά.

Σ’ένα χωριό της Ελλάδας (δεν θέλω να αναφέρω όνομα, αλλά δεν είναι φανταστικό χωριό, ούτε η κατάσταση είναι φανταστική) υπάρχει ένα εκκλησάκι σε αρκετά κεντρικό σημείο του χωριού. Τώρα πλέον, απλά είναι για τους πιστούς και τους τουρίστες. Παλιότερα – πολύ προτού γεννηθώ – υπήρχε ένας μύθος που πολλοί θεωρούσαν αληθινό. Έλεγαν ότι δεν έπρεπε να περνάς από εκεί κοντά τα βράδια γιατί εμφανιζόταν το δαμαλάκι (μικρό μοσχάρι) του Άι Φου (πάλι εσκεμμένα δεν λέμε ονόματα). Ένα φάντασμα, δηλαδή. Αλλά οι πιστοί το πίστευαν και κανείς δεν περνούσε από εκεί μετά τη δύση του ήλιου, μην τυχόν και απαντήσει το δαμαλάκι του Άι Φου. Εν τω μεταξύ, ορισμένες από αυτές τις «εφιαλτικές» νύχτες, κάποιοι άλλοι δεν είχαν τέτοιους ενδοιασμούς: όπως οι πειρατές που περνούσαν από εκεί μεταφέροντας διάφορα πράγματα που δεν ήθελαν κανένας άλλος να τα δει. Οι ίδιοι που είχαν εξαπλώσει τη φήμη για το τρομερό δαμαλάκι; Ή απλά την εκμεταλλεύονταν;

Εν έτει 2020, τα ΜΜΕ κράζουν Μπου! Έπεσε πανούκλα! Οι πάντες κλείνονται στα σπίτια γεμίζοντας τις γωνίες με μακαρόνια και κονσέρβες. Fallout κατάσταση. Το τέλος του κόσμου. Φοράτε μάσκες γιατί χανόμαστε! Να, σαν αυτό τον τύπο, ας πούμε:

Οι δρόμοι άδειοι. Ποιοι πειρατές περνάνε τώρα ενώ εσύ δεν είσαι εκεί για να τους δεις;

Μα... είναι δυνατόν, ρε πούστη μου; Μπορεί να είναι απάτη; Μας δουλεύεις, ρε μάστορα; Αφού υπάρχουν τόσοι ασθενείς, και τόσοι νεκροί! Και το λένε και επιστήμονες, γαμώ το κέρατό μου!

Και πού το ξέρεις εσύ ότι όλα αυτά δεν είναι θέατρο; Μπορείς να τσεκάρεις κάπως όλους τους μολυσμένους; Κι αν αυτοί που είδες στο νοσοκομείο ήταν ηθοποιοί; Δεν θα μπορούσαν να είναι; Πολύ εύκολος ρόλος. Κι εμένα άμα μου έσκαγαν 10.000 ευρώ και μου έλεγαν «Θα κάθεσαι ξαπλωμένος και θα ψιλοβήχεις κάπου-κάπου» ή «Θα λες ότι είσαι μολυσμένος», ίσως και να το έκανα. Δεν είναι και τόσο τραβηγμένο. Είναι; Δε χρειάζεται καν να σου βάλουν μέικ-απ για να φαίνεται ότι έχεις πληγές επάνω σου και τέτοια σιχαμερά πράγματα. Δεν είναι και κανονικός Μαύρος Θάνατος!

Μα... και οι επιστήμονες; Ε, νομίζεις τώρα ότι είναι δύσκολο να τους δωροδοκήσεις ή να τους εκβιάσεις επειδή είναι επιστήμονες; Ίσως να είναι και πιο εύκολο σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά αν φοβούνται ότι απειλείται η «καριέρα» τους αν δώσουν αρνητική απάντηση. Επιπλέον, πολλοί απ’αυτούς μπορεί να είναι τόσο εξαπατημένοι όσο οι πολίτες, ώστε να νομίζουν πως υπάρχει αυτή η επιδημία τόσο εξαπλωμένη χωρίς οι ίδιοι να έχουν κάνει προσωπικό έλεγχο, ή χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν προσωπικό έλεγχο.

Για δημοσιογράφους δεν συζητάω καν. Εννοείται πως είναι πανεύκολο να τους παραπλανήσεις ή να τους βάλεις στο κόλπο.

Και τι άλλο θέλεις μετά απ’αυτά; Στήθηκε το πράμα, μαδερφάκα! Έπεσε πανούκλα! Μπουουου... Γενικευμένος πανικός. Άντε, για να πουλήσουν και τα σουπερμάρκετ ό,τι είχε μείνει στις αποθήκες, να κυκλοφορήσει λίγο το χρήμα. Μην το κρατάτε όλο για τον εαυτό σας.

Και αύριο θα σου δείξουν στην τηλεόραση ότι ένας άνθρωπος αρρώστησε απρόσμενα αφρίζοντας από το στόμα κι αναποδογυρίζοντας τα μάτια, και εντός τριών ημερών είχε φυτρώσει ουρά από τα οπίσθια και είχε βγάλει δυο κέρατα κάτω από τα αφτιά, στριφτά προς το σαγόνι. Και θα το πιστέψεις; Όχι; Μοιάζει πολύ με «επιστημονική φαντασία»;

Γιατί, ρε αδελφέ; Τα άλλα τι νομίζεις ότι είναι;

Τι; Γίνομαι πολύ παρανοϊκός, λες;

Ίσως. Αλλά πες μου: πώς μπορείς να ελέγξεις ότι όλα όσα βλέπεις δεν είναι θέατρο;

(Τι είν’ αυτός ο ήχος;... Είναι ξυπνητήρι;... Όχι, σίγουρα όχι... Δεν μπορεί. Έρχεται από την ντουλάπα.)

*

Εγώ, πάντως, σε προειδοποίησα να μην το διαβάσεις αυτό το post. Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα.

*

Επιστρέφοντας σε πιο κοιμισμένους δρόμους, τώρα...

Εντάξει, ρε παιδιά, να κλειστούν όλοι στις τρύπες τους μαζεύοντας όσα μακαρόνια, αναψυκτικά, και κονσέρβες μπορούν. Αλλά ώς πότε; Δυο μήνες; Τρεις μήνες; Μέχρι πότε θα είμαστε «σίγουροι» ότι ο νεο-Μαύρος Θάνατος πέρασε και έχουμε και το χάπι της σωτηρίας; Θα παραλύσουν τα πάντα μέχρι να αποφασιστεί αυτό;

Και τι θα γίνει άμα το Χάος ξαναξυπνήσει μια βραδιά και βαριέται και μας ρίξει άλλη μια τέτοια μαλακία στην περιοχή; Πάλι τα ίδια θα έχουμε;

Ε, γίνε αστροναύτης καλύτερα. Πάλι στολή θα φοράς.

*

Παρεμπιπτόντως, οι δρόμοι της Αθήνας είναι τώρα υπέροχοι για να κάνεις βόλτα. Ησυχία, πολύ λίγος κόσμος, την τελευταία φορά που βόλταρα.

Πειρατές δεν συνάντησα ακόμα. Εκτός από αυτόν που είδα στον καθρέφτη μιας βιτρίνας. Αλλά αυτός δεν ήταν πραγματικά πειρατής.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]